Ин модар, вақте ки вай дар дохили хона бе шиму либосаш гаштугузор мекард, чӣ фикр мекард? Ҳамин тавр, саг он чизеро, ки фосиқ мехост, бӯй кард. Вақте ки ӯ домани ӯро бардошт, ӯ чизе барои гуфтан надошт. Ва вақте ки ӯ нутфаашро ба тамоми рӯи вай пошид, вай ҳама баланд ва тавоно шуд!
Ман ҳатто намедонам, ки барои чӣ ба хари вай равған андохтааст. Зебоии сиёҳпӯст бо шавқу завқ минетча гирифт ва барои гирифтани он чизи зиёде вуҷуд дорад, дики марди сиёҳпӯст аз андозаи таъсирбахш аст. Ва ҳангоме ки ин дугона дики худро ба кисаи вай тела дод ва ӯро ба шибан оғоз кард, ман фаҳмидам, ки вақте ки бачаҳои сиёҳ фарт мекунанд, осоиштагии Худо вуҷуд надорад. Негр гирифт ва рост ба киска зебоӣ кард, аз афташ ӯ қарор кард, ки бисёр вақтхушӣ.
Ман онро дар вай гузошта будам.