Дар аввал гумон кардам, ки бобо дар охираш мемурад, аммо баръакс шуд: бечора духтарро сихканду як сатил нутфаро ба пичкааш хам рехт. Албатта, амалан тамоми корҳоеро, ки духтарак худаш анҷом медод, аммо бобо ҳам дар болои он буд: дар он синну сол бисёри онҳо умуман ба сахтӣ баромада наметавонанд. Духтарак ба таври ҳайратангез мемакад: тамоми хурӯсро бе мушкилот фурӯ мебарад, ман худам ӯро мезанам!
Аксари духтарон дар ҷустуҷӯи шарики ҷавон ва дилчасп ҳастанд ва дар ин ҷо вай тасмим гирифт, ки бо падараш дар бистари ӯ бозӣ кунад. Вай дилпурона худро дод, аз ҳавас сӯзонда буд, бо ҳар намуди зоҳирӣ падараш низ аз чунин баргашт қаноатманд буд.